haberler

1509 yılında da Vinci, kafasını su dolu bir cam kaseye daldırdı ve başlangıçta bulanık olan nesnelerin netleştiğini gözlemledi. Her ne kadar bu olguyu görüşün düzeltilmesiyle doğrudan ilişkilendirmemiş olsa da, korneanın optik fonksiyonunun yerine cam bir yüzey kullanma fikri aslında kontakt lenslerin ardındaki prensiptir. Da Vinci, kavramsallaştırmasının taslağını bile çizdi ve bu, onu kontakt lenslerin kaydedilen en eski tanımlarından biri haline getirdi. 1636'da René Descartes da benzer önerilerde bulundu.

Da Vinci'den ilham alınarak çok sayıda konsept tasarlandı. Bazıları doğrudan göz yüzeyine su dolu bir tüp takmayı önerdi ancak bu, göz kırpmayı önledi. Diğerleri ise hayvan jelatini ile doldurulmuş tüpün göz kapağının altına saklanmasını önerdiler ki bu oldukça pratik olmayan bir fikirdi. Ancak bu fikirlerin hiçbiri uygulanabilir olmadı.
Kontakt lenslerin gerçek icadı için iki yüzyıldan fazla beklemek gerekecekti. 1888 yılında Alman göz doktoru Adolf Fick, görmeyi düzeltmek için korneadan daha büyük cam mercekleri şekillendirerek ilk kontakt lensleri yarattı. Bunlar aslında skleral lensler olarak bilinen dünyanın ilk kontakt lensleriydi. Aynı sıralarda Dr. August Müller de gözün oranlarına uygun olan ancak takıldığında şiddetli ağrıya neden olan benzer lensler yarattı. Rahatsızlığa rağmen görüşü iyileştirdiler.

O zamanki asıl zorluk, kontakt lenslerin göze nasıl sıkı bir şekilde yerleştirileceğiydi ve tek yöntem, göz küresinin şekline göre kalıplar oluşturmaktı. Ancak bu yaklaşım yanlıştı, rahatsız ediciydi ve riskliydi. Üstelik bu lensler kayma eğilimindeydi ve çıkarılması zordu, bazen gözlere sıkışıyordu. Büyük ve kalın cam mercekler rahatsız ediciydi ve oksijenin korneaya ulaşmasına izin vermeyerek önemli sorunlara neden oluyordu.
Bu sorunların üstesinden gelmek için yeni malzemelere ihtiyaç vardı. 1928'de polimetil metakrilin icadı